ΘΕΜΑ: εγγαμος βιος!!!!!

Ωραίο θέμα Κατερίνα! Θα σου πω ως διπλοπαντρεμένη ότι κατά τη γνώμη μου τελικά ο σωστός "γαμπρός" είναι λαχείο. Εκεί που νομίζεις ότι έχεις βρει τον Mr. Perfect, ανακαλύπτεις ότι δεν είναι. Και αναγκάζεσαι να χωρίσεις. Εγώ τουλάχιστον αυτό έκανα έχοντας 2 παιδιά. Κι εκεί που λες ότι δεν υπάρχουν άντρες....... τσουπ!! Ξεπροβάλλει αυτό που είναι για σένα. Που λες ότι ναι, δεν μπορεί, αυτόν περίμενα.
Τώρα μετά από 4μιση χρόνια που είμαστε μαζί, εξακολουθώ να τον βλέπω όπως στην αρχή και ανά τακτά διαστήματα τον ξαναερωτεύομαι!
Ξέρω ότι τώρα λόγω του φόρτου με τα μωρά μας πολλές φορές γίνομαι άδικη μαζί του ή ξεσπάω τα νεύρα μου επάνω του αλλά δεν κρατάει για πολύ. Τα βρίσκουμε γρήγορα και τολμώ να πω ότι εκείνος κάνει πιο συχνά το πρώτο βήμα.
Θέλει υποχωρήσεις ο γάμος... Και να δίνεις αξία στον σύντροφό σου. Αν χαθεί και ο παραμικρός θαυμασμός για κείνον..... άστα να πάνε.....
Αυτά για αρχή... Θα επανέλθω και μετά από σχόλια άλλων φίλων!

Εγώ κορίτσια είμαι κατά του γάμου. Με την κλασική, ελληνική, πατροπαράδοτη έννοια τουλάχιστον. Το θέμα είναι να έχεις έναν άνθρωπο και να περνάτε καλά. Τώρα το αν θα τον πας στην εκκλησία, στο δημαρχείο ή όπου αλλού θες για να το επισημοποιήσετε είναι καθαρά τυπικό θέμα.

Πολλές γυναίκες αφήνονται μετά τον γάμο. Σου λέει έδεσα τον γαϊδαρό μου. Και γίνονται αυτές αγελάδες και μετά βρίζουν τον σύζυγο που έγινε γάιδαρος.

Εγώ έχω 8 χρόνια σχέση και καμία διάθεση για γάμο. Το κουφό είναι πως ναι ξέρουμε και οι δύο πως θα είμαστε για πάντα μαζί. Και ναι τα πάμε υπέροχα. Και ναι θέλουμε και κανένα κουτσούβελο κάποια στιγμή. Όταν έρθει εκείνη η ώρα λοιπόν θα πάμε στο δημαρχείο μας, θα βάλουμε δυο φίλους να μαρτυρήσουν και θα βάλουμε μπρος για το μωράκι. Α θα κάνουμε και ένα τεράστιο γλέντι για να φάνε του σκασμού οι συγγενείς να μην έχουν να λένε.

Η αγάπη δεν μετριέται με καλεσμένους, κουφέτα και πολυελαίους. Το θέμα είναι να κάνεις αυτό που θες εσύ, όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι ή σου "επιβάλλει" η κοινωνία.

Ελπίζω να μην στεναχώρησα κανέναν, αλλά είναι αντισυμβατικός τύπος, το έχετε ήδη καταλάβει φαντάζομαι.

Οπως ανεφερα και σε αλλο τοπικ και εγω ημουν κατα του γαμου και μεταξυ μας ακομα δεν ειμαι ενθερμη οπαδος του. Μπορει η αγαπη να ειναι ενα πολυ δυνατο αισθημα και η συντοφικοτητα να ειναι απαραιτητη στη ζωη μας ομως πιστευω οτι ο γαμος σκοτωνει τον ερωτα, η μαλλον καλυτερα την τρελη καψουρα. Μερικες φορες σκεφτομαι πως ουσα παντρεμενη δεν εχω το δικαιωμα να ξαναζησω αυτο το συναισθημα που σαρωνει τα παντα στη ζωη μας και μας κανει να αισθανομαστε πως μπορουμε να πετυχουμε τα παντα. Εζησα εντονους ερωτες και μπορω να πω οτι μου λειπουν. Και με τον αντρα μου τετοιος ηταν και ακομα τον αγαπω παρα πολυ. Δεν ψαχνω να βρω ευκαρια για κερατο, μου δοθηκε αλλα δεν ηθελα. Απλα θελω να ξανανιωσω το ιδιο εντονα οπως παλια, να ουρλιαζω απο χαρα, να κυλιεμαι στα πατωματα κλαιγοντας, να χτυπαει η καρδια μου σαν τρελη. Σκεφτομαι οτι ισως εγω δεν ειμαι ικανη να κρατησω ζωντανη για χρονια μια σχεση, ισως εχουν αλλαξει τα "θελω" μας, ισως ειμασταν τυφλοι απο ερωτα και δεν βλεπαμε ποιοι ημαστε πραγματικα. Ειλικρινα δεν ξερω.

πριν απο καποια χρονια πηρα ενα στεγνωτηριο. τον πρωτο καιρο εκανα τουμπες απο τη χαρα μου, τρελος ενθουσιασμος! δεν απλωνα και δεν σιδερωνα...τι ευτυχια! τωρα μετα απο τοσο καιρο, εξακολουθω να ειμαι παρα πολυ χαρουμενη για την επιτυχημενη αγορα μου, αλλα ενθουσιαζομαι μονο οταν χρειαζομαι ενα ρουχο εδω και τωρα και εξω βρεχει!!! ο ενθουσιασμος μπορει να φευγει, αλλα αν βασιζεται σε πραγματικα οφελη (γιατι ολα νταλαβερι ειναι σ'αυτην τη ζωη) μεταλλασεται σε κατι αλλο μεν αλλα επισης καλο δε! ο δικος μου γαμος ηταν προγραμματισμενος για πολιτικος. οταν η μανα μου με κοιταξε με κεινα τα κουταβισια ματια και μου ειπε "πενθος εχουμε βρε πουλακι μου;"...ε...λυγισα! και νυφουλα εγινα, και το χαρηκα με την χαρα των γονιων μου που μονο το παμπερ τους ελειπε και στην ουσια τιποτα διαφορετικο απο τον πολιτικο δεν εγινε. παροτι φανατικη αθεη και ιδιαιτερως αντιχριστη (ζητω συγγνωμη απο τους θρησκευομενους του φορουμ που πιθανον προσβαλλονται), παρουσιαστηκα στον παπα που παρεπιπτοντως ηταν ενας συμμαθητης μου που τρομαξα να τον γνωρισω, ο οποιος μου ειπε την καταπληκτικοτερη συμβουλη του επιτυχημενου γαμου: "η αγαπη ειναι ενα φαγητο που δεν περισσευει ποτε για την επομενη. πρεπει να το μαγειρευεις ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!" καλο; αυτο το ειπε φωναχτα και συνεχισε πονηρα και χαμηλοφωνα..."η διαθεση ειναι αποφαση και να την παιρνω επισης ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!" εχω λοιπον το στεγνωτηριο και τον συζυγο και νιωθω ευγνωμοσυνη και πληροτητα με βροχη και με ηλιο.

κοριτσακια πολυ χαιρομαι που σας αρεσε το ποστ γτ εχουμε ειλικρινα πολλα να λεμε.. P οσο για το θεμα της παραδοσιακης τελετης, η αγαπη δεν εχει μονο τετοια κρητηρια ζει κ με αλλους τροπους... ζει οπως σε εμας αρεσει αρκει να ειμαστε εμεις καλα! αλοι θελουν να παντρευτουν στην εκκλησια, αλλοι οχι δεν εχει σημασια αυτο δεν αλλαζει τα συναισθηματα μας απεναντια σε αυτους που εποιλεγουμε.. kallia ο γαμος σκοτωνει τελικα τον ερωτα????? δεν ξερω δεν ειμαι σιγουρη γιυτο... ισως δεν μεταφραζεται τοσο σωστα οσο νομιζουμε,,, η αληθεια ειναι πως υπαρχει μονοτονια, πως βλεπεις τον συντροφο σου κ σε στιγμες που πριν εθελοτυφλουσες νομιζοντας πως καν δεν υπαρχουν κ ετσι χανεται η ....μαγεια....εκεινο το ονειρο που ζουσες ομως δεν ξερω αν ειναι καλυτερα τα πραγματα ετσι τελικα κ αυτο που μενει ειναι η αληθινη αγαπη κσυντροφικοτητα για τον αλλον...mamamaria αυτο που σουπε ο παπας ειναι μαλλον μεγαλη συμβουλη!!!!! για την αγαπη πρεπει να προσπαθεις καθε μερα!!!................. κ ας πω κι εγω λιγα λογια! με το θεμα του γαμου ειχα καλη σχεση, ηθελα να παντρευτω σαν τηνιδεα των κοριτσιων που τους φυτρωνουν στο κεφαλακι τους κ ονειρευονται για μια ζωη. παρολα αυτα εκανα 1 αποτυχημενο αραβωνα κ αρκετες σχεσεις που ηταν αρκετα ακαταλληλες εξερχης κτο ηξερα! το θεμα ηταν πως μεσα μας ολοι ονειρευομαστε αυτο το τελειο παραμυθι που μας φυτευουν στο κεφαλαικ οταν ειμαστε μικρες του στυλ οπριγκιπας με το ασπρο αλογο κτλ. το προβλημα αρχιζει οταν μεγαλωνοντας διαπιστωνουμε οτι τελικα αυτος ο πριγκιπας οχι μονο δεν υπαρχει αλλα ειναι κ ο ποιο αχημος βατραχος της λιμνης!! ετσι οι λυσεις ειναι 2 η συμβιβαζομαστε με τον βατραχο η ψαχνουμε αιωνια τον πριγκιπα??????????το θεμα με τους ερωτες τους μεγαλους εγω δεν το πολυπιστευω..σα φως κπρεεπι να υπαρχει αλλα εμεις εδω στην κρητη λεμε μια παροιμια που λεει "η αγαπη φουρια δουδει κι υστερα κακαποδουδει" κοινως οι μεγαλοι ερωτε ςσυνηθως δεν εχουν τα πολυποθητα αποτελεσματα! κι ετσι μετα απο καποιο μεγαλο ερωτα ο οποιος ως συνηθως δεν ηταν δυνατοννα συνεχιστει κ να ολοκληρωθει γνωρισα τον αντρα μου... η αληθει ειναι οτι ποτε δεν ειμαουν τρελλη κπαλαβη μαζι του! ποτε δεν ενιωσα αυτο το τρελλο που νιωθεις στους κεραυνοβολου ςερωτες ομως μου εδινε ασφαλεια μονιμοτητα κ αγαπη ειλικρινη χωρις ψευτικα λογια πλα για να μαρεσουν! γενικα ο αντρας μου ειναι συντηρητικος τυπος ισως κ λογο δουλειας. στην αρχη αυτο με δυσκολευε φοβερα .. βλεπετε σε ολες μας αρεσει να μας χαιδευουν τα αυτια... τελικα εμαθα πως ειναι καλυτερα τα λιγα κ ειλικρινη παρα τα πολλα του αερα! πιστευω πως οι μεγαλοι ερωτες ανηκουν στην κατηγορια των 18χρονων κ πως τελικα ολα ειναι στο μυαλο! αν εισαι καλα κ φυσικα αγαπας αυτον τον ανθρωπο ειναι καλυτερα να εισαι κατασταλαγμενη να ξερει τι θελει κι τι να περιμενεις ωστε ποτε να μην δεις καποιθα ιδιαιτερη αλλαγη σε σχεση με τα μεγαλα λογια απο τους μεγαλους ερωτες που λεγονται στην αρχη κ μετα ξεφουσκωνου...

χμμμμ, εγγαμος βιος. Μυστηριο, και οχι μονο εκκλησιαστικο. Μυστηριο, που εκατομμυρια γυναικες προσπαθουν να λυσουν.
Αναρωτιομουν καποια στιγμη, γιατι να μπαινει αναμεσα στα ζευγαρια η ρουτινα, και γιατι να χανεται εκεινη η αρχικη σπιθα, που ηταν η αιτια για να κανουμε το μεγαλο βημα. Μηπως ειναι το αγχος της καθημερινοτητας, τα οικινομικα, τα παιδια, οι γονεις μας; Κι εκει που ελεγα οτι ειναι ολα αυτα μαζι, θημηθηκα, τα λογια μιας ξαδερφης μου, μεγαλυτερης απο μενα, οταν ειχα ακομη δεσμο με τον αντρα μου. της ελεγα ποσο ευτυχισμενη ειμαι, και ποσο τον αγαπαω, και οτι ποτε δεν θα παψω να νιωθω ετσι. Εκεινη με κοιτουσε, και κουνουσε το κεφαλι της.
"κοιτα να δεις Ρουλα," μου ειπε. "Τωρα, νιωθεις ετσι. Οταν παντρευτητε ομως, θα νιωθεις παλι αγαπη, αλλα τελειως διαφορετικη απ'αυτην που νιωθεις τωρα. Πιο συγγενικη βρε παιδι μου"
"Γιατι ρε συ Ποπη; Θα ξυπνησω ενα πρωι, και ξαφνικα θα τον δω σαν ξαδερφο;"
"οχι, θα ξυπνησεις ενα πρωι, και θα τον δεις σαν κοινο θνητο. Οχι σαν Θεο, που τον ειχες μεχρι εκεινη τη στιγμη. Ξερεις γιατι;. Γιατι τωρα συναντιεσται, ποσο; Δυο, τρεις ωρες καθε μερα; Ο χρονος που εχεται για εσας, ειναι περιορισμενος. Θα φορεσετε τα καλυτερα ρουχα, τα καλυτερα χαμογελα και την καλυτερη διαθεση, για να περασετε καλα. Αργοτερα ομως, οταν θα ειστε παντρεμενοι, θα φορατε φορμες και πιτζαμες, θα ειστε κουρασμενοι απο την δουλεια, δεν θα μπορειτε να χαμογελατε συνεχεια σαν βλαμενα, θα σε βλεπει αβαφτη, θα τον βλεπεις αξυριστο. Και το χειροτερο, ξερεις πιο ειναι ξαδερφη; Το πρωι που θα τον δεις σαν θνητο, το ιδιο πρωι θα σε δει και εκεινος ετσι"

Πολλα χρονια μετα, καταλαβα ποσο δικιο ειχε η ξαδερφη. Θα ηταν ιδανικο να κρατησουμε την σπιθα για παντα. Δεν μπορεις ομως να προσποιεισαι διαρκως.
Να σας πω την αληθεια; Μετα απο 22 χρονια γαμου -παντρευτηκα στα 19, μη χασω- μου αρεσει περισσοτερο τωρα, απότι πριν. Μου αρεσει που ειμαστε πια δυο κοινοι θνητοι, με κοινο παρελθον. Μου αρεσει και που καποιες φορες, ξαναγινομαστε θεοι, ο ενας για τον αλλο. Που θαυμαζουμε πια ο ενας τον αλλο, γιατι ζησαμε μαζι καταστασεις, και μαζι τις ξεπερασαμε.......